Letter 119 [inc. "Quantum dilectioni tuae"]
Leo Maximo Antiocheno.
1. Quantum dilectioni tuae placeat communis fidei sacratissima unitas, et pacis ecclesiasticae tranquilla concordia, litterarum tuarum textus ostendit, quas ad me filii nostri Marianus presbyter et Olympius diaconus detulerunt, eo nobis gratiores quod per ipsas alloquia alterna miscemus, et magis magisque innotescit gratia Dei, qua fit ut per totum mundum de manifestato catholicae veritatis lumine gaudeatur. Quamvis, quod multum dolemus, quidam adhuc (sicut sermo indicat nuntiorum) tenebras suas diligant, et cum ubique diei splendor exortus sit, etiam nunc caecitatis suae delectentur obscuro, et perdita fide, solo ac vacuo nomine remanserint Christiani; non habentes intelligentiam qua errorem ab errore discernant, et blasphemiam Nestorii ab Eutychis impietate distinguant.
Further on, Leo encourages Maximus to keep the churches of the East free from both heresies, he confirms that Antioch is the third see of the Christendom and as such should retain its privileges, and comments on the futility of all attempts to subvert the council of Nicaea in 325.
5. Si quid sane ab his fratribus quos ad sanctam synodum vice mea misi, praeter id quod ad causam fidei pertinebat gestum esse perhibetur, nullius erit penitus firmitatis: quia ad hoc tantum ab apostolica sunt sede directi, ut excisis haeresibus, catholicae essent fidei defensores. Quidquid enim praeter speciales causas synodalium conciliorum ad examen episcopale defertur, potest aliquam diiudicandi habere rationem, si nihil de eo est a sanctis Patribus apud Nicaeam definitum. Nam quod ab illorum regulis et constitutione discordat, apostolicae sedis numquam poterit obtinere consensum. Quanta vero hoc diligentia custodiatur a nobis, exemplaribus eius epistolae, quam ad Constantinopolitanum episcopum, refrenantes ipsius cupiditatem, direximus, instrueris: quam in omnium fratrum et consacerdotum nostrorum facies notitiam pervenire, ut noverint pacem ecclesiasticam per concordiam Deo placitam debere servari.
In a concluding paragraph Leo asserts that teaching and preaching is a privilege of the priests, see [1806]. The letter is dated to the third day before the Ides of June in the consulship of Opilio [=11 June 453].
(Patrologia Latina 54, 1041-1046 = Ballerini 1753: 1212-1218)